Estes petroglifos (deseños simbólicos gravados en rocas) responden á tipoloxía de combinacións circulares, o grupo máis característico dos gravados galegos.
Os debuxos dispóñense sobre una superficie erosionada de rocha granítica que emerxe do chan e que se ubica ao pé de outras dúas pedras que lle serven de abrigo. Este vestixio de máis de 4.000 anos non se descubriu ata o ano 1997, cando un cazador sentouse enriba del para repousar (+43º 3’ 52”, -9º 5’ 41”).